Max op een hoogtepunt met nog maar 1 week te gaan!

Oh Oh, nog maar 1 weekje….en dan is het alweer allemaal afgelopen. Jeetje, ik geloof dat ik het al voor de 20e keer heb gezegd, maar de tijd vliegt werkelijk voorbij. Dus met nog maar 1 weekje te gaan, zit ik vandaag een beetje te dagdromen over hoe ik zoveel mogelijk in deze korte tijd kan doen. Maar voordat ik ga vertellen over mijn plannen ga ik eerst terugkijken op mijn afgelopen 2 weken, waar veel in is gebeurd, en waar veel over te vertellen valt.

Mijn laatste bericht vertelde over hoe ik de volgende dag naar de A’s ging. Nou dat heb ik gedaan, en wat een wedstrijd, de eindstand kan ik me niet eens meer herinnering, het was lichtelijk dramatisch. Ze speelde tegen de Cardinals, en ondanks dat de A’s aardig wat honkslagen sloegen, en Swisher een homerun, sloegen de Cardinals 3x zoveel en zelfs een GrandSlam (homerun met alle honken vol). Alhoewel de wedstrijd dus lichtelijk pijnlijk was, was het toch fijn om weer in Oakland te zijn. Echter, ik heb tot nu toe 3 wedstrijden van de A’s gezien, en alle drie wedstrijden hebben ze verloren!!! Dus woensdag met de 4th of July, ga ik mijn geluk weer op de proef stellen. In mijn laatste weekend ben ik van plan om nog een wedstrijd te bezichtigen, maar dat is nog maar afwachten.

De zondag erna ben ik met Vicky en de 3 kleine dametjes naar Packer Lake gegaan. Het is een klein meertje in de middle of nowhere, waar een aantal kleine cabins zijn gebouwd en jaarlijks worden verhuurd. Dean kon helaas niet mee omdat hij nog veel moest werken, maar toch was het ontzettend gezellig. De kinderen Hanna (12), Bailey (10) en Jenna (7) waren de hele dag met andere vrienden en vriendinnetjes op en rond het meer. Ook hingen ze, net als Nederlanders in Frankrijk, veel om de pingpong tafel, en ja, als Nederlander moest ik wel ff laten zien hoe het moest. Haha, Vicky daagde me al snel uit en ik was verbaasd door haar pingpong skills, uiteindelijk 3 spannende sets gespeeld. Zelf ging ik af en toe ook het water op met een roeibootje, maar het water was nog erg fris, dus het aantal duiken in de week is te tellen op 1 hand. S’avonds kookten we vaak zelf, en hebben heerlijk gegeten. S’nachts koelde het snel af, maar het aantal sterren in de hemel maakte dat meer dan goed. Ik geloof niet dat ik ooit zoveel sterren heb gezien, en daarbij is er in de bergen zelden een wolkje in de lucht, dus elke avond weer, is het puur genieten van die duizenden lichtpuntjes. S’ochtends zorgte Bailey soms voor verse pancakes, heel Amerikaans, maar desalniettemin verrukkelijk lekker met aardbeien, suiker, of stroop. Midden in de week gingen we met de kids hiken, het doel was een meer 3mile verderop, maar de tocht was voornamelijk bergopwaarts. Jammer genoeg hielden de dametjes het niet vol en toen zei Vicky: Nou Max ga maar gerust verder in je eentje, we zien je vanavond wel. Dus ik verder, en ja hoor na 50 minuten loop ik de laatste helling op en plots verschijnt daar Deer Lake. En er was helemaal niemand. Het meertje was super helder, gewoon gesmolten sneeuw, dus ook nog erg fris. Maar toch ben ik voor een duik gegaan, en opgedroogd op een rots in de zon. Het was werkelijk een plaatje.

Gedurende de week werd ik uitgenodigd door twee vrouwelijke studenten aan Stanford om op mijn laatste dag daar een grote hike te maken naar het aller hoogste punt in de omgeving. Sierra Buttes. Dat lag op 8600 feet (gedeeld door 3 ist aantal meter) en ons meertje lag op 5800 feet. Dat betekende een klim van 2800 feet, bijna 1000 meter, en daarbij was de weg er naar toe 5 mijl. Een flinke tocht dus. Maar logischerwijs was ik laaiend enthousiast erover, want dat punt moest toch een fantastisch uitzicht leveren. Vrijdagochtend vertrokken we om 9 uur, lekker vroeg want in de zon kan het af en toe onaangenaam warm worden. De 1000m klim merkte je wel, af en toe was het pad zo stijl dat je met handen en voeten omhoog klom. Ook waren sommige paadjes op de meest stijle hellingen met veel losse steentjes, waarbij de gedachte aan een verkeerde stap je al aardig wat angstzweet bezorgde. Halverwege de tocht veranderde het landschap om ons heen, plotseling bevonden we ons in een bos met enorm grote rotsen verspreid tussen de bomen. Nu zul je wel denken, maar max, op die hoogtes groeien geen bomen meer, nou in California dus wel. De wind die over de Sacramento valley waait richting de bergen brengt zoveel warme lucht mee, dat de boomgrens hier veel hoger ligt dan we hebben geleerd in aardrijkskunde. En toch lichtelijk verbazingwekkend, lagen hier en daar nog wat ophopingen van sneeuw. Gek gevoel hoor, als je helemaal zwetend in je korte broek en shirtje in 1 keer sneeuw voor je ziet liggen. De klim ging verder en toen we uit het bos kwamen was het eindpunt niet ver meer. En na wat extra pauzes, tja je merkt toch dat je op ongekende hoogtes zit want je raakt al snel buiten adem, kwamen we aan bij het begin van de Sierra Buttes lookout. Deze lookout werd vroeger gebruikt om bosbranden mee te spotten, en staat er al sinds 1920. Dit vond ik ongelooflijk indrukwekkend want 5 kerels, hebben rond 1920 allerlei bouwmaterialen (staal, hout en beton) de berg op gekregen. De lookout begint met verschrikkelijk stijle trappen die je naar het absolute hoogtepunt brengen. Daar staat een klein vierkant huisje met ramen aan elke zijde en een rondom balkon, (kan de juiste woorden er niet voor vinden, maar ik bedoel dat er dus de mogelijkheid is om er helemaal omheen te lopen.) Echter de vloer van die “balkon” was gemaakt van stalen hekwerk, waar je door heen kon kijken, en onder je zag je, vooral in de rechterhoek, 30meter lang niks. Tja als je er dan bovenstaat zorgt dat dan toch wel voor zweethanden, hoewel de constructie werkelijk solide is. Maar goed, het uitzicht is fenomenaal. Hoewel we de wolken al zagen aankomen vanuit de verte, konden me ogen ontzettend ver kijken. Er was geen hoger punt te bekennen in de omgeving, en bevond ik mij dus letterlijk op een hoogtepunt. Het gevoel om daar te staan is werkelijk fantastisch, en ik kon me geen mooiere beloning wensen na 2,5 uur klimmen. Op de top hebben vervolgens lekker gelunched, en daarna waren we binnen 1,5 uur beneden. Tja bergafwaarts is niet zo vermoeiend op je longen, maar wel op je benen, gosh wat had ik een spierpijn volgende dag zeg. Maar al met al was die klim fantastisch, en was ik zo blij dat ik dat gedaan had.

De week was al snel voorbij, en gingen we terug naar Sacramento. Omdat bij in Davis, het meerendeel van mijn vrienden al vertrokken was, en Vicky en Dean ontzettend gastvrij waren, heb ik een aantal dagen bij ze gelogeerd. Ik heb in die tijd ook veel in hun auto rondgereden, want de donderdag erop had ik al me rijexamen. Tja ik weet niet aan wie ik dit allemaal heb verteld, maar ik had mezelf opgegeven voor een test met de hoop dat Dean en ik de tijd ervoor konden vinden om mij leren te rijden. Voor deze tijd had ik ook al een paar keer met hem gereden, maar deze week deden we veel meer. Zo bevond ik mezelf al snel in Sacramento downtown, en eigenlijk ging het allemaal goed. Alles in wennen, zo ook het rijden in een veels te drukke stad. We deden snelweg, parallel parkeren, U-turns, etc etc...en uiteindelijk was het dan zover. Donderdag ochtend me rijexamen. En tadadadada...........Ik ben geslaagd! Haha, nou is het in Amerika ook wel anders hoor. Mijn rijexamen was 15-20 minuutjes rondrijden in Davis, en toen zei hij dat ik geslaagd was. Wel voegte hij er nog aan toe dat ik nog wat voorzichtig reed, ik remde af voor een kruising waar ik voorrang had en was blijkbaar onnodig. Maar goed, ik denk dat dat wel komt met meer rijevaring. Die avond zijn wel met het hele gezin naar de Rivercats wedstrijd gegaan, maar de volgende dag moest ik alweer beginnen met inpakken. Vrijdagavond had ik een afscheidspicnic met Vicky en de kids in het Cesar Chavez park waar een leuke band wat funky muziek speelde, en ik natuurlijk met Jenna compleet losging op de dansvloer. De twee oudere dametjes waren verlegen om te dansen, maar ja gekke max is natuurlijk nooit verlegen, dus die knalt er wel ff op los. Samen ook met Vicky hoor, want die is af en toe ook een beetje gek! Zaterdag hele dag inpakken, en s’avonds nog wat afscheid nemen van lokale vrienden. Toen zondag was get-away-day. Vicky, Dean en de kids brachten me naar het treinstation. Het afscheid was even lastig, want ik had zoveel plezier met ze gehad, en ik werd ook als bijna als grote broer gezien door die kids. Dan is het vaak toch even raar wanneer je afscheid neemt en je weet dat je elkaar voor zo’n lange tijd niet ziet.

Aan de andere kant van de treinrit werd ik opgehaald door Julien en Pascal, die beide in bij Julien’s ouders, Annemiek en Daniel verblijven. We gingen direct door naar het zwembad, en toen we thuiskwamen waren er gekoelde Heinekes, en toast met kaasjes. Dit werd gevolgd door een fantastische BBQ maaltijd, en heerlijke wijn. Gosh, na een week in de bergen met een minimum life-style, is dit weer totaal anders maar ook fantastisch lekker. Vandaag heb ik een beetje een rustdag, ik plan een beetje me week, zit in de zon, en vanmiddag gaan ik en Daniel zeilen in de Bay!!!! Haha, lijkt me zo fantastisch en kijk er ontzettend naar uit. Morgen ga ik een dag SF doen, shoppen, Moma, Golden Gate Park, en hopelijk een lunch met Stefan, de oudste zoon van Daniel, die woont en werkt in SF. Woensdag ga ik met Pascal naar de A’s, over de rest van de week moet ik nog nadenken. Maandag vlieg ik in elk geval, en dan kom ik dinsdagochtend om 9.20 aan op Schiphol, helemaal kapot van de jet-lag, en gaar van het vliegtuig eten. Maar ongelooflijk is het wel, nog maar 1 weekje. Gosh! 1 ding wat ik deze week nog ga doen is me laatste blog schrijven. Niet alleen zal het kort vertellen (ja ik zal het volgende keer proberen kort te houden) wat ik allemaal het uitgespookt, maar zal het ook een emotioneel terugblik worden op een half jaar in Californie. Nou dat beloofd wat! Haha!

Tot snel, Max